لنت ترمز بخشی از سامانهٔ ترمز دیسکی است که در خودروها و برخی صنایع دیگر کاربرد دارند. لنت‌های ترمز از صفحه‌های فولادی در پشت و مواد اصطکاکی متصل‌شده به سطح صفحهٔ فلزی، که در مقابل دیسک چرخندهٔ ترمز قرار می‌گیرد، تشکیل شده‌اند.

عملکرد

لنت‌های ترمز، انرژی جنبشی حاصل از حرکت وسیلهٔ نقلیه را به‌واسطهٔ اصطکاک به انرژی گرمایی تبدیل می‌کنند. در سامانه‌های ترمز دیسکی، در هر چرخ دو لنت ترمز تعبیه می‌شود که هردو رو به دیسک‌های ترمز قرار می‌گیرند.

لنت ترمز خودرو یکی از بخش‌های اصلی سیستم ترمز ماشین است. این وسیله مصرفی با دیسک خودرو تماس پیدا می‌کند و اصطکاک ایجاد می‌کند. حرکت ماشین در نتیجه‌ی این اصطکاک آهسته می‌شود و به طور کلی متوقف می‌شود.

لنت ترمز خودرو یک وسیله مصرفی است و طبق کیلومتر ذکر شده در راهنمای خودرو و بروشور سازنده لنت ترمز باید برای تعویض آن اقدام کرد تا ترمز خودرو به درستی کار کند.

در صورت عدم تعویض لنت ترمز خودرو در زمان معین، تصادف و آسیب‌های جبران‌ناپذیری پیش میاید. لنت ترمز خودرو بر اثر اصطکاک و برخورد با دیسک خودرو در گذر زمان کیفیت خود را از دست می‌دهد و به‌اصطلاح تمام می‌شود.

تاریخچه

مفهوم کلی لنت‌های ترمز یا ترمزهای دیسکی، به‌عنوان جایگزینی برای ترمزهای کاسه‌ای، دست کم از سال ۱۹۰۲ و از زمان ثبت اختراعی از سوی فردریک لنکستر در همان سال، مطرح شده‌بود.

با این حال، با توجه به هزینهٔ بالا و کمبودهای این نوع ترمزها نسبت به ترمزهای کاسه‌ای، این سامانه‌ها تا پیش از پایان جنگ جهانی دوم مورد استفادهٔ گسترده قرار نگرفتند.

با بهبود فناوری ترمزهای دیسکی، عملکرد این نوع ترمز به‌سرعت از ترمزهای کاسه‌ای پیشی گرفت. تفاوت عملکرد این دو نوع از ترمز، بیش از هر زمان دیگری در سال ۱۹۵۳ و با کسب جایزه بزرگ مسابقات ۲۴ ساعته لمانز در مسابقهٔ استقامت توسط یک خودروی جگوار مجهز به لنت‌های ترمز به‌طور قابل توجهی تجلی یافت.

تا پیش از سال ۱۹۶۳، بخش عمدهٔ خودروهای مجهز به ترمزهای دیسکی ساخت اروپا بودند و خودروهای آمریکایی در اواخر دههٔ ۱۹۶۰ و پس از اختراع کالیپرهای ثابت، که نصب این سامانه را ارزان‌تر و جمع و جورتر ساخته‌بودند، به استفاده از این نوع ترمزها روی آوردند.

انواع لنت ترمز خودرو

مواد غیرفلزی – این مواد از ترکیبی از مواد مصنوعی تنیده‌شده در کامپوزیت، و اصولاً در قالب سلولز، آرامید، پلی‌اکریلونیتریل و شیشهٔ نفوذپذیر ساخته می‌شوند. این مواد به دیسک‌ها آسیب کمی می‌رسانند، اما مقدار زیادی گرده تولید می‌کنند و در نتیجه از عمر کوتاهی برخوردار هستند.

مواد نیمه‌فلزی – مواد مصنوعی ترکیب‌شده با مقادیر متفاوتی از براده‌های فلزات. این مواد نسبت به بنت‌های غیرفلزی از سختی بیشتر، مقاومت بیشتر در برابر محو شدن ترمز و عمر بیشتر برخوردار هستند؛ اما صدمهٔ بیشتر به دیسک یا کاسهٔ ترمز وارد می‌کنند و در نتیجه دیسک‌ها/کاسه‌های ترمز زودتر نیاز به تعویض پیدا می‌کنند. علاوه بر این، این مواد برای ایجاد گشتاور ترمز، نسبت به لنت‌های غیرفلزی نیازمند نیروی تحریک‌کنندهٔ بیشتری هستند.

مواد کاملاً فلزی – این لنت‌ها فقط در خودروهای مسابقه‌ای به‌کار می‌روند و از فولاد منفذدار بدون هیچ‌گونه افزودنی مصنوعی دیگر ساخته شده‌اند. این نوع لنت‌ها از عمر بسیار بالایی برخوردارند، اما در کنار این که نیروی زیادی را برای کاهش سرعت خودرو طلب می‌کنند، باعث خوردگی سریع‌تر دیسک‌های ترمز نیز می‌شوند. علاوه بر این، صدای تولیدی این نوع لنت‌ها نیز بسیار زیاد است.

مواد سرامیکی – این مواد که از خاک رس و چینی ترکیب‌شده با براده‌ها و رشته‌های مس ساخته می‌شوند، دارای میزان متعادلی از دوام لنت‌های فلزی و چسبندگی و مقاومت لنت‌های ساخته‌شده از مواد مصنوعی در برابر محو شدن هستند. با این حال، کاستی اصلی این نوع لنت‌ها این است که برخلاف سه نوع دیگر و با وجود استفاده از فلز مس (که دارای رسانایی گرمایی بالایی است)، لنت‌های سرامیکی عموماً در پراکنده‌کردن گرما خوب عمل نمی‌کنند و این موضوع در نهایت می‌تواند موجب تاب‌برداشتن لنت‌های یا سایر قطعات سامانهٔ ترمز شود. با این حال، به این دلیل که مواد سرامیکی باعث کاهش صدای ترمز و رساندن آن به حدی کمتر از توانایی شنوایی انسان می‌شوند، به‌طور استثنائی بی‌صدا محسوب می‌شوند.